Chapter 12

Part 1: Insane plan.

  – Czyś ty oszalała? – spytałem rozeźlony. – Chcesz sprowadzić youkai do Soul Society?!

  – Cicho, nie krzycz tak, Yamamoto – odparła spokojnie Hanae, zerkając w stronę polany. – To tylko pomysł. Nawet nie wiem czy się zgodzą.

  – Czy nie byłaś czasem najbardziej z nas wszystkich uradowana, gdy dostaliśmy misję eksterminacji youkai?

  – Cóż, to prawda. Nadal uważam, że świat ludzi powinien należeć do ludzi i nie ma w nim miejsca dla demonów.

  – Więc, co ci strzeliło do głowy? – Zmarszczyłem brwi. – Mieliśmy pokonać Berith, a nie ściągnąć na siebie kolejne kłopoty.

  – To prawda, ale biały wąż był naszą jedyną poszlaką – stwierdziła Hanae i westchnęła. – Tu trop się urywa, a Berith może zaatakować w każdej chwili. Sami nie jesteśmy w stanie jej pokonać, ale może z pomocą tej bandy... Nie wiem. Po prostu robię, co mogę by ratować Soul Society. I zrobię to, choćbym miała zawrzeć pakt z samym diabłem.

  – Dlaczego niby mieliby nam pomóc? – zapytałem z nadzieją, że odwiodę siostrę od tego szaleńczego planu.

  – Bo również przyszli tu pokonać Berith. Mamy ten sam cel, a potem możemy ich zabić. Są siłą, której nam brakuje, ale sami przeciwko czterem składom nigdy nie wygrają, więc dobra nasza.

  – To szalone. Szalone!

  – Masz lepszy pomysł? – syknęła Hanae.

  – Nie, ale to nie znaczy, że możemy ich tam zabrać – odparłem zgodnie z prawdą.

  – Wezmę wszystko na siebie. Najwyżej skarzą mnie na śmierć – zaśmiała się. – Za dużo się martwisz, Yamamoto.

      Hanae nie chciała już dłużej słuchać moich protestów. Gdy raz sobie coś ubzdurała, było za późno. Westchnąłem cicho. Gdybym dotarł na miejsce, chociaż kilka minut szybciej, nie zdążyłaby może wpaść na ten szaleńczy plan. Wraz ze swoim składem przegnałbym youkai i nie byłoby mowy o czymś tak ryzykownym, jak sprowadzenie ich do Soul Sosciety, ale teraz to bez znaczenia.

  – Znowu wymyśliła coś głupiego? – zagaiła Suishou.

  – Ona chce zabrać te youkai z nami – oznajmiłem.

  – Ta idiotka kiedyś sprowadzi zagładę na Soul Society – westchnęła Tsuki, marszcząc brwi.

  – Nie zapominaj, że to moja siostra – przypomniałem ostrym tonem.

  – Twoja siostra, czy nie, nadal uważam, że sprowadzi na nas kłopoty.

  – Daj spokój, Sui, wiesz, że wszyscy pokładają w niej nadzieję – wtrącił się Shougo i położył jej dłoń na ramieniu. – W końcu to kochana córka, wszech–generała. Zresztą nie raz już pokazała nam, że nie bez powodu dostaje jedne z najtrudniejszych misji.

      Suishou protestowała jeszcze przez jakiś czas, ale Shougo i Akihito zdołali ją jakoś przekonać. Tymczasem ja obserwowałem jak Hanae przedstawia swój plan demonom i zastanawiałem się, co z tego wyniknie. Nie mogłem uwierzyć, że moja skrupulatna, przestrzegająca zasad i nienawidząca demonów siostra nagle postanowiła z nimi współpracować.

      Skład czwarty często wpadał w tarapaty, ale też ich misje były najtrudniejsze ze wszystkich. Mimo to Hanae  w wielkim stylu potrafiła wybrnąć z każdej sytuacji, nawet trzymając się zasad, chociaż tak strasznie na nie narzekała. Podejrzewałem, że wszystkie dotychczasowe wydarzenia musiały odcisnąć piętno na jej psychice. Była świadkiem walki Króla Dusz i nieśmiertelnego demona imieniem Berith. Nic dziwnego, że tak bardzo się obawiała.

      Z drugiej strony ja… Nie potrafiłem wtedy zrozumieć, jak ogromne było zagrożenie. To ojciec i siostra zawsze byli najsilniejsi. Zawsze wiedzieli, co należy zrobić. Chyba wydawało mi się wtedy, że już zawsze tak będzie, że nigdy nie zostanę generałem głównodowodzącym. Myliłem się. Niestety bardzo długo trwało, nim pojąłem prawdę.

Part 2: Do help us.

      Nie rozumiałam, dlaczego mój brat był tak bardzo przeciwny zabraniu youkai z nami. Oczywiście było to ryzykowne, ale w tym momencie potrzebowaliśmy jakiegokolwiek wsparcia, skoro nie mieliśmy już żadnego tropu odnośnie Berith. Pewnie, że byłam stanowczo przeciwna pracowaniu z youkai, ale to była nasza jedyna szansa. Po pokonaniu Berith, wszystko wróciłoby do normy. Znów bylibyśmy wrogami.

  – Kto u was dowodzi? – zwróciłam się do grupy demonów.

  – Tu nie ma czegoś takiego jak dowódca – fuknęła wściekle Ivrel.

  – Cóż... W takim razie zwracam się do was wszystkich razem i każdego z osobna – oznajmiłam spokojnie i uśmiechnęłam się. – Czy pomożecie nam w pokonaniu Berith?

Ona, prędzej czy później, ponownie zaatakuje Soul Society. Jeśli jej się to uda i osiągnie swój cel, równowaga świata zostanie zachwiana i wszystko runie. Zarówno nasz jak i wasz świat zostanie unicestwiony, więc was też to dotyczy.

  – Pomogę – zadeklarowała Tenebris, nie namyślając się długo. – Pomogę wam.

  – Ej, ej... Jeszcze przed chwilą usilnie próbowałaś ukryć przed nami prawdę, a teraz chcesz im nagle pomóc?  – zdziwił się Akura–oh. – Naprawdę szybko zmieniłaś zdanie.

  – No właśnie, Trrris.

  – Przez te wszystkie lata uciekałam, próbując o wszystkim zapomnieć, ale to wróciło. Ona wróciła. Nie mogę dłużej uciekać.

  – W takim rrrrazie ja też pomogę – powiedziała Ivrel.

  – To może być ciekawe – zaśmiał się Akura–oh. – Tomoe i biały wąż też pomogą.

  – Świetnie! – uradowałam się, klasnąwszy w dłonie. – To postanowione! Idziecie z nami do Soul Society.

  – Hanae jesteś pewna? – spytał cicho Toshio. – Wszech–kapitanowi to się może nie spodobać.

  – Nie dbam o to w takiej sytuacji – prychnęłam, wywracając oczami. – Dobrze wiesz, że potrzebujemy ich pomocy. Skoro nawet Król Dusz nie był w stanie jej pokonać… – wyszeptałam. – Nawet z ich pomocą możemy nie mieć szans, a bez nich tym bardziej. Teraz Król Dusz jeszcze żyje, ale jeśli Berith uda się tam dostać, jeśli… Jeśli – urwałam, bojąc się nawet wypowiedzieć na głos swoje obawy. – Cały świat runie.

  – Ja wiem, ale jeśli nas oszukają, jeśli odwrócą się od nas i staną po stronie Berith, wtedy już w ogóle nie będziemy mieli szans.

  – Słuchaj Toshi, mi też się to nie podoba, ale bez nich i tak i tak nie mamy szans. W tym momencie musimy wykorzystać każdą okazję, by wzmocnić siły – oznajmiłam stanowczo. – Poza tym, coś mi mówi, że można im zaufać.

      Nie wiedziałam skąd w mojej głowie ta myśl, że możemy im zaufać, że możemy zaufać demonom. Jednak podejrzewałam, że zrodziła się podczas podróży z Rin i Sesshomaru. Mimo wszystko, odniosłam wtedy wrażenie, że może jednak nie wszystkie demony są takie złe. Może tak samo jak my, czasem czuły się zagubione.

  – Hanae! – Głos Akihito wyrwał mnie z zamyślenia. – Cieszę się, że nic ci nie jest. Wszyscy się martwiliśmy, gdy wtedy zniknęłaś.

  – Zupełnie niepotrzebnie – stwierdziłam i uśmiechnęłam się do blondyna. – Jak widzisz, jestem cała i zdrowa.

  – Ale gdzie zniknęłaś?

  – Właśnie. Też chciałbym wiedzieć – stwierdził Toshio, krzyżując ręce na piersi.

  – Cóż… – zaczęłam, niepewna, czy powinnam im wspominać o mojej podróży z Sesshomaru. – Wyczułam wtedy Berith i ruszyłam za nią. Nie odeszłam daleko, a mimo to nie potrafiłam znaleźć skąd przyszłam. Podejrzewam, że ta burza to jej sprawka.

  – Więc to nie było przez Kofuku? – zdziwił się Toshio.

  – Nie. Jestem tego pewna – przyznałam.

Part 3: Youkai.

      Youkai trzymały się razem i z wyraźnym dystansem od nas. Nic dziwnego, bo propozycja Hanae zaskoczyła nawet nas. Chociaż mieli chyba między sobą jakieś spięcie. Tak przynajmniej wnioskowałem, po obrażonej minie tej wilczycy, Ivrel. Miałem ciarki, gdy tylko na mnie spoglądała. Na wszystkich patrzyła jakoś drapieżnie, jakby się miała na nas rzucić. Tenebris natomiast, chociaż jako pierwsza zgodziła się przystać na propozycję Hanae, trzymała się od nas, od wszystkich zresztą, z daleka. Chociaż po usłyszeniu jej historii, nie byłem specjalnie zaskoczony. Pytanie tylko, czy demonom można w ogóle wierzyć, ale Hanae zdawała się nie mieć żadnych wątpliwości. Chciałem tak jak ona wierzyć w dobre intencje tej grupy, ale nie potrafiłem.

  – Jeśli masz coś do powiedzenia to, powiedz – usłyszałem, gdy po raz kolejny spojrzałem na Tenebris. Zaniemówiłem przez chwilę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Boisz się nas? – spytała, ale wyglądało to tak, jakby znała odpowiedź i uśmiechnęła się pod nosem. – Wszyscy się nas boją.

  – Ja nie – powiedziałem wreszcie, ale dziewczyna prychnęła pod nosem. Nie wierzyła mi. Nic dziwnego. Sam też sobie nie wierzyłem.

  – Wiem o waszej misji eksterminacyjnej – oznajmiła Tenebris, ale zrobiła to cicho, zerkając dla pewności na przyjaciół, zbyt zajętych sobą, by zauważyć, że rozmawiamy.

  – I mimo to zgodziłaś się pomóc? – zapytałem szczerze zaciekawiony jej tokiem myślenia.

  – Tak, ponieważ ja też mam swoją dumę. Czuję się odpowiedzialna za Berith – oznajmiła i kiedy chciałem coś powiedzieć, nie pozwoliła mi, ciągnąc dalej: – Wam wszystkim wydaje się, że my, youkai, jesteśmy powodem całego zła na świecie. – Skrzywiła się na własne słowa. – Ale to nie my jesteśmy winni, tylko ludzie. Nie wiem jak, ani dlaczego istniejemy, wiem jednak skąd się zrodziliśmy. Youkai powstały ze słabych, ludzkich serc przepełnionych strachem i nienawiścią. To ludzie nas stworzyli i to oni nas karmią, zarazem obwiniająco wszystko, co im się przydarza. – Na to nie miałem odpowiedzi. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się badawczo Tenebris. Ona tylko wzruszyła ramionami. – Ale najłatwiej nas po prostu wybić, nie? Co? Odebrało ci mowę, shinigami? – zakpiła i ze znudzoną miną powróciła do swoich przyjaciół, zostawiając mnie z jakimś dziwnym, nieprzyjemnym uczuciem, podobnym do poczucia winy.

  – Co jest, Toshi? – zapytała Viina, przyglądając mi się uważnie. – Coś się stało?

  – Nie – odparłem, chociaż bez przekonania.

  – Martwisz się pomysłem Hanae?

  – Nie, właściwie nie. A ty?

  – Nie. Wierzę, że Hanae wie, co robi.

Part 5: One blue eye.

  – Zaczekajcie – odezwał się Akura–oh i nagle zniknął. – Mam cię – zaśmiał się tryiumfalnie, wywlekając z zarośli jakąś dziewczynę. Miała niebieskie oczy lub oko, bo drugie zasłaniała opaską oraz czerwone włosy.

  – To ty – zdziwiłam się. – Łowczyni.

  – To ty, shinigami – odparła, wyszarpnąwszy się Akurze. – Towarzyszka Sesshomaru.

  – Sesese? Znasz Sesese?

  – Cóż… – mruknęłam. – Tak jakby.

  – Sesese? – Toshio spojrzał na mnie krytycznie. – Kto to Sesese?

  – To ja może przetłumaczę – zaproponowała Tenebris. – Ivrel chodziło o Sesshomaru. Syna Inu no Taisho. Sesshomaru to potężny, nienawidzący ludzi youkai.

  – I to go znasz? – zawyła Viina, a ja wzruszyłam ramionami.

  – Właśnie, nic o tym nie mówiłaś – zauważył Toshio.

  – No, bo… Mówiłam wam, że znalazłam dziewczynkę, nie? – zaczęłam. – Okazało się, że była podopieczną Sesshomaru. Nie chciała w ogóle słuchać o tym, że zabiorę ją do wioski. No, więc przez jakiś czas podróżowałam z tą dwójką, by upewnić się, że Rin jest bezpieczna.

  – Mniejsza o to – stwierdził Akura–oh. – Dlaczego za nami idziesz?

  – Jestem łowcą. Zabijam youkai takie jak ty – syknęła dziewczyna.

  – A masz jakieś imię, łowco? – zapytała Tenebris.

  – Morthisa.